Στο Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας, η σύγχρονη τέχνη συνομιλεί με την Ιστορία

Κάθε φορά που επισκέπτεται κανείς το Διαχρονικό Μουσείο της Λάρισας, στην κορυφή του λόφου Μεζούρλο έξω από τον πυκνό ιστό της πόλης, έχει την ευκαιρία να αναλογιστεί τι σημαίνει πρότυπο μουσείο. Διαπιστώνω ότι λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή του, παρότι είναι σχεδόν τρία χρόνια από τότε που εγκαινιάστηκε. Ωστόσο, είναι ένας προορισμός, ή τουλάχιστον ένας τόπος μύησης σε έναν τρόπο παρουσίασης της Ιστορίας.

Με ξεναγό τη διευθύντρια του μουσείου, βυζαντινολόγο Σταυρούλα Σδρόλια δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρασυρθείς σε αυτό το ταξίδι στην ιστορία της Θεσσαλίας, που προσφέρει αυτό το μουσείο. Ακολουθείς το ταξίδι σαν να ξεφυλλίζεις ένα εικονογραφημένο βιβλίο από τα νεολιθικά χρόνια ώς τις αρχές του 20ού αιώνα! Μια αξιομνημόνευτη εμπειρία. Αλλά, εκεί, στο Διαχρονικό Μουσείο, ο διάλογος με τη σύγχρονη κοινωνία ενισχύεται και μέσα από τις περιοδικές εκθέσεις, στον ειδικά διαμορφωμένο, αχανή χώρο, όπου αυτή την περίοδο παρουσιάζεται η έκθεση «Διαχρονίες».

Αν είστε στη Λάρισα ή στη γύρω περιοχή επιβάλλεται να φτάσετε ώς αυτό το μουσείο, και αφού δείτε τη μόνιμη συλλογή με τα μοναδικά εκθέματα, ελάτε στις «Διαχρονίες» να δείτε τον τρόπο με τον οποίον ένας μεγάλος αριθμός σύγχρονων εικαστικών συνομίλησαν με τα εκθέματα του Διαχρονικού Μουσείου. Είναι το αποτέλεσμα του ανοίγματος του μουσείου στην κοινωνία, κάτι που η Σταυρούλα Σδρόλια υποστηρίζει γι’ αυτό και προχώρησε η συνεργασία της με την ιστορικό τέχνης Ιριδα Κρητικού, η οποία επιμελήθηκε αυτόν τον διάλογο επιλεγμένων καλλιτεχνών με μία σειρά από μοναδικά εκθέματα της μόνιμης συλλογής.

Εντυπωσιάζει το αποτέλεσμα όχι μόνο για την ενεργή συνομιλία με το παρελθόν (που δείχνει επί της ουσίας τη διαχρονία) αλλά για την ποιότητα των έργων που αποσπάστηκαν για αυτήν την έκθεση, μία ενότητα με μεγάλη ποικιλία εκφραστικών μέσων, καθώς υπάρχει ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, κατασκευές, κόσμημα… είναι μία «ζαλιστική» καταβύθιση σε ένα άχρονο τόπο με σύμβολα, μνήμες, αισθήσεις και επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε παραλλαγές που έχουν τη θέση μικρών υπομνήσεων μιας διαρκώς ανοικτής παρακαταθήκης. Είναι δύσκολο λόγω χώρου να αναφερθεί κανείς σε όλα τα έργα των σύγχρονων εικαστικών, αλλά αξίζει να ειπωθεί πως η συνύπαρξη διαφορετικών γενεών καλλιτεχνών με ποικίλες αναφορές ενισχύει τον λόγο ύπαρξης αυτής της έκθεσης. Υπάρχουν σημαντικά έργα από σημαντικούς εικαστικούς σε μία έκθεση-κόγχη σε ένα μουσείο που φέρει μια εθνική κιβωτό. Αραγε πόσους αφορά (πλην όσων συγκινούνται ούτως ή άλλως από αυτές τις πρωτοβουλίες) αυτός ο πνευματικός μόχθος και αυτή η δημιουργική προσφορά; Παρά τις αντίξοες συνθήκες, όσοι προσφέρουν το κάνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ